Σικάγο.- (GreekNewsOnline)

Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο διακεκριμένος συνθέτης και πιανίστας Βασίλης Γαϊτάνος. Γεννημένος στη Σίφνο έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο Σικάγο των Η.Π.Α. Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέα στο Σικάγο, την Τρίτη 9 Μαρτίου.

Από τους μεγάλους Έλληνες πιανίστες και δημιουργούς, ο Βασίλης Γαϊτάνος συνεργάστηκε το 1971 στη Ν. Υόρκη με τον Μάνο Χατζiδάκι και λίγο αργότερα με τον Μίκη Θεοδωράκη, συμμετέχοντας στις αντιδικτατορικές συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν, επί 2 χρόνια, σε πάμπολλες πρωτεύουσες και πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής. .Για πολλά χρόνια έπαιζε πιάνο στο νυκτερινό κέντρο του Σικάγο, Denis Den.

Ανάμεσα στις πολλές μουσικές συν εργασίες του, συγκαταλέγονται δύο ξεχωριστές με τους Μίμη Πλέσσα και Γιώργο Κατσαρό στην Αμερική, καθώς και άλλες παλαιότερες με τους Γ. Βογιατζή, Φ. Πολυμέρη, Μ. Μελάγια, Τ. Μαρούδα, Χ. Λεμονόπουλο και πολλούς άλλους νεώτερους.
          Πραγματοποίησε τρεις εμφανίσεις στον Λευκό Οίκο επί Προέδρων Κάρτερ, Ρήγκαν και Κλίντον και μία στο Αμερικάνικο Καπιτώλιο, ενώ για το έργο του τιμήθηκε από πλήθος Παν/μίων και Οργανώσεων, καθώς και από προσωπικότητες όπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος, ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου & Νοτίου Αμερικής Ιάκωβος, ο δήμαρχος Σικάγο R. Daley.
          Συμμετείχε σε κορυφαία φεστιβάλ της Αμερικής και του Καναδά (φεστιβάλ Ν. Υόρκης, Montreal, Toronto, Folk Vancouver, Annarbor Mi, L.A. Boston) κ. ά.
          Ένα από τα τελευταία του έργα ήταν η μελοποίηση, στις αρχές του ’90, αποσπασμάτων, από την ποίηση του μεγάλου Νικαραγουανού ποιητή Cardinal.
          Επίσης μελοποίησε ποιήματα κρατουμένων στο Γκουαντάναμο, καθώς και έργα Κιμ. Αξαόπουλου, Γρυπάρη, Προβελέγγιου και το έργο του Φώντα Λάδη “Τέσσερα Τραγούδια και Δύο Παραλλαγές για το Πολυτεχνείο”.

Το θάνατο του Βασίλη ανακοίνωσε μέσω φίλο στο Facebook η σύζυγός του Δήμητρα, με τα παρακάτω συγκινητικά λόγια:

 «Αγαπημενοι μου φιλες και φιλοι.

Η μοιρα καποιο πρωινο του Ιανουαριου του 1999 μου εφερε τοσο απροσμενα στη ζωη μου εναν ταλαντουχο καλλιτεχνη μα πρωτα και πανω απ’ολα εναν ξεχωριστο ανθρωπο γεματο αισθηματα και σπανιες αρετες, Η ζωη αποφασισε να μοιραστουμε μαζι αλλεπαλληλες δυσκολες στιγμες μα και υπεροχες αξεχαστες και μοναδικες χαρουμενες εμπειριες. Τα χρονια κυλησαν μεσα σε αυτες τις εναλλαγες και εγω στο προσωπο του Βασιλη αναγνωριζα καθημερινα τον ταλαντουχο καλλιτεχνη και εναν ανθρωπο με σπανια αισθηματα καθως και εναν ακουραστο μαχητη και εραστη της ζωης. Δωσαμε μαζι ολα αυτα τα χρονια αναριθμητες παραστασεις σε πολλα μερη της Αμερικης και της Ελλαδας. Αυτος ο σπουδαιος μαχητης εδωσε κοντα μου με απαραμιλλο σθενος σημερα την τελευταια παρασταση της ζωης του. Εκλεισε την αυλαια της κοινης μας ζωης.

Τον λατρεμενο μου συντροφο, το μεγαλο μου δασκαλο, το φωτεινο φαρο της σκοτεινης ζωης μου, τον αξεπεραστο καλλιτεχνη, το σπουδαιο μαχητη αλλα πανω απ’ολα τον ιδιαιτερα ξεχωριστο Ανθρωπο αποχεραιτω με πονο και βαθεια συγκινηση.

Καλο σου ταξειδι αγαπημενε μου Βασιλη.»

ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

O Βασίλης Γαϊτάνος έλεγε πριν από χρόνια στη φίλη του Ιωάννα Λουλάκη:

«Η Σίφνος είναι το νησί της καταγωγής της γενιάς μου. Το ξακουστό χωριό Εξάμπελα που εκεί ζουν οι Γαϊταναίοι. Έζησα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αφού ο πατέρας μου υπήρξε Νομάρχης…

Πέρασαν τα χρόνια, και βρέθηκα ξαφνικά μετανάστης στο Σικάγο το 1970.

Και το ίδιο ξαφνικά, από το τελείως πουθενά, πιανίστας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της Δικτατορίας, αντικαθιστώντας τον μέχρι τότε πιανίστα και ενορχηστρωτή Γιάννη Διδίλη, μέγα μουσικό, Κοζανίτης. Με πήρε μαζί του ο Μίκης στις περιοδείες με εκείνο το αθάνατο συγκρότημα, την “Εθνική Ελλάδος” όπως μας αποκαλούσε… Με το Μίκη γνώρισα τα πάντα. Ή τουλάχιστον αυτά που εγώ επιθυμούσα να γνωρίσω. Τη Μουσική μου Παιδεία, αφού εν λευκώ είχα στα χέρια μου την ορχήστρα και τις πρόβες, “τα μεγάλα ταξίδια” κατά τον Καβάφη, και τέλος τους Μεγάλους μας ποιητές, που μαζί με τον Πάμπλο Νερούντα, τους γνώρισα ΟΛΟΥΣ από κοντά, μπήκα στα σπίτια τους, και αργότερα μέχρι και τις ημέρες μας ακόμα εξακολουθώ να βρίσκομαι και να συνεργάζομαι με όσους τουλάχιστον βρίσκονται στη ζωή. Αυτές οι περίπου 1600 συναυλίες με τον Μίκη, με “άνδρωσαν” ως μουσικό και ως χαρακτήρα, αλλά και μπόρεσα με αυτή την τεράστια ευκαιρία να συνεργαστώ με όλους και με όλες της εποχής μας. Από Χατζηδάκι μέχρις ων ουκ έστι αριθμός»

Τώρα, «γέρος» πια, κάνω τα δικά μου μουσικά πράγματα, όσο μπορώ, γιατί μετά από τόση μουσική το βρίσκω τελικά λογικό να υπάρχουν οι επιδράσεις.

Όμως κόλλησα εδώ στο Σικάγο, πέρασα πολλά με την υγεία μου και περνάω, δεν το βάζω κάτω, κοιτάω μπροστά και προχωρώ»