Η Εκκλησία μας τιμά στις 2 Νοεμβρίου τη μνήμη των Μαρτύρων Ακινδύνου, Πηγασίου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου και Αφθονίου. Επίσης, εορτάζουμε τους Μάρτυρες Ευδόξιο και Αγάπιο.

Αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαβωρίου, ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος, το 330 μ.Χ. ομολόγησαν με γενναιότητα ότι είναι Χριστιανοί, και γι’ αυτό συνελήφθηκαν και μαστιγώθηκαν σκληρά μήπως έτσι προδώσουν την πίστη τους. Μάταια όμως, αφού βίωναν με θέληση όλο το νόημα της Ενανθρώπησης του Υιού και Λόγου του Θεού.

Στη συνέχεια, τους υποχρέωσαν να μπουν μέσα στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς, αλλά με τις θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Το θαύμα αυτό έγινε αιτία να αναβληθεί η θανατική ποινή και μάλιστα, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, να ασπαστεί το Χριστιανισμό ο ειδωλολάτρης Αφθόνιος και να βαπτιστεί κι εκείνος στο όνομα της Παναγίας Τριάδας.

Ωστόσο μετά από μερικές μέρες, ύστερα από τις ατυχείς προσπάθειες να τους αλλάξουν το χριστιανικό φρόνημα, διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του Αφθονίου, ο οποίος με σταθερή πίστη στο ιερό Ευαγγέλιο, δήλωσε την αδυναμία της ειδωλολατρίας απέναντι στη χάρη του παντοδύναμου Τριαδικού Θεού.

Ο Ελπιδοφόρος, ο οποίος όχι μόνο ήταν πιστός στο Χριστό, αλλά και πρώτος της Συγκλήτου, κλήθηκε με διάφορα μέσα να αλλάξει την πίστη του. Απάντησε τότε πως πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Έτσι, διατάχθηκε η θανάτωσή του μαζί με άλλους επτά χιλιάδες Χριστιανούς.

Ο Ακίνδυνος, ο Πηγάσιος και ο Ανεμπόδιστος ρίχτηκαν σε λάκκο με θηρία και ερπετά. Οι άγιοι ζήτησαν προσευχόμενοι τη βοήθεια του Θεού και Άγγελοι έβγαλαν τους μάρτυρες από τους λάκκους σώους και αβλαβείς. Όμως νέα βασανιστήρια τους περίμεναν. Τους κρέμασαν και άρχισαν να κατασχίζουν τις σάρκες τους. Αλλά και πάλι υπέμειναν το μαρτύριο με καρτερία και υπομονή. Η ακλόνητη πίστη τους στον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό και η ξεχωριστή γενναιότητα προσέλκυσαν πολλούς άρχοντες και στρατιώτες στο να ασπασθούν τον ένα και αληθινό Θεό, οι οποίοι στη συνέχεια οδηγήθηκαν κατ’ εντολή του βασιλιά στον θάνατο. Ο Σαβώριος προσπάθησε και πάλι με απειλές, αλλά και με δώρα να πείσει τους τρεις αθλητές της πίστεως να εγκαταλείψουν τον Χριστό και να προσκυνήσουν τα άψυχα είδωλα. Η σθεναρή τους πίστη, τους οδήγησε αλυσοδεμένους στη φυλακή, ενώ ετοιμάστηκε ένα πυρακτωμένο καμίνι για να τους ρίξουν μέσα. Το μίσος και η σκληρότητα του βασιλιά έφτασε και μέχρι την ίδια την μητέρα του, όταν ο Ακίνδυνος του είπε ότι ορθά η μητέρα του τον ονόμασε Σαβώριο, που σημαίνει πατέρας των δαιμόνων. Όταν μάλιστα ρωτήθηκε η μητέρα του, αν πράγματι έχει αυτή τη σημασία το όνομά του, εκείνη απάντησε θετικά προκαλώντας τη λυσσαλέα οργή του βασιλιά, ο οποίος και τη γρονθοκόπησε. Βλέποντας τη μανία του γιου της, η μητέρα ζήτησε από τον Θεό να μην συγχωρήσει την ασέβειά του και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Στο μεταξύ οι τρεις μάρτυρες ευρισκόμενοι μπροστά στο πυρακτωμένο καμίνι ζήτησαν για μια ακόμη φορά το έλεος και τη βοήθεια του Θεού και κάλεσαν τους στρατιώτες να τους ρίξουν μέσα. Εκείνοι όμως επέδειξαν δειλία και αφού πήραν θάρρος από την ομολογία πίστεως των τριών αγίων, έκαναν το σημείο του Σταυρού και έπεσαν μέσα στο καμίνι 28 στρατιώτες μαζί με τους τρεις αγίους και τη μητέρα του βασιλιά. Μέσα από το πυρακτωμένο καμίνι εμφανίστηκε χορός Αγγέλων, που παρέλαβε τις ψυχές τους και τις παρέδωσε στον δικαιοκρίτη και αγωνοθέτη Θεό, ενώ άρρητη ευωδία κατέκλυσε όλο τον τόπο. Έτσι στις 2 Νοεμβρίου του 330μ.Χ. τελείωσε η επίγεια δράση των τριών ενδόξων και καλλινίκων αθλητών της πίστεως για να τιμούνται και να δοξάζονται εσαεί από τους χριστιανούς μαζί με τους συναθλητές Αφθόνιο και Ελπιδοφόρο.

Απολυτίκιο:

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ακίνδυνον μέλψωμεν, συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον ούτοι γαρ ακινδύνως, εξαφθόνου κρατήρας, πηγάζουσι τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον.