Ρομπέν των Δασών της δημοσιογραφίας

Αναρωτηθήκατε άραγε γιατί κάποιος που είτε σας μιλά είτε μεταφέρει ένα γεγονός σχολιάζοντάς το, χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «η αλήθεια για το τάδε ή δείνα», ή «στο λόγο της τιμής μου» και άλλα συναφή; Όταν οι άνθρωποι περιγράφουν κάτι – ιδίως όταν αυτή είναι η δουλειά τους, την αλήθεια πρέπει να γράφουν και να λένε. Εκτός κι αν, είτε έχουν πρόβλημα αυτοπεποίθησης, ή θέλουν να καλύψουν κάτι που ίσως δεν έχει σχέση με την αλήθεια.

Διαβάζω το σχόλιο «Η αλήθεια για τις περούκες» σε ομογενειακή συνάδελφο, με τον εκδότη της συνυπογράφοντα κι αναρωτιέμαι, ποια είναι τελικά η αλήθεια;

Για τις περούκες, δεν έγραψε τίποτε. Για την περουκολογία ως δημοσιογραφικό εργαλείο, κουβέντα και αρχίζω να τρέμω μήπως έχουν αγοράσει καμιά περούκα και του .. Θεόδωρου, να καλύψει το μεγάλο του μέτωπο. Σε κάποιο μάλιστα σημείο γράφει για παντελή αδιαφορία (της κυβέρνησης) στις συνέπειες που η παραποίηση και μεγιστοποίηση του θέματος (από το ΑΠΕ) θα είχε στους δημοσιογράφους. Δηλαδή, αν δύο βλάκες με περούκες παρακολουθούν ξενοδοχείο όπου καταλύουν ηγέτες που έρχονται για τη ΓΣ του ΟΗΕ, 500 μέτρα από τα Ηνωμένα Έθνη, ο ένας φεύγει τρέχοντας κι αφήνει τον άλλο πανικόβλητο να δίνει συγκεχυμένες απαντήσεις στο ερώτημα των μυστικών αστυνομικών αν έχει πάνω του όπλο κι αυτοί να τον ακινητοποιούν με τα μούτρα στο πεζοδρόμιο, γιατί μεγαλύτερες συνέπειες μιλούμε; Ίσα – ίσα, στα μαλακά τους άφησαν να πέσουν, στέλνοντάς τους να πληρώσουν το λογαριασμό στο ξενοδοχείο, για να γλυτώσουν από την απάτη.

Την αλήθεια επ’ αυτών, δεν την γράφουν ο συμπαθής εκδότης κι ο συνεργάτης του και κακώς τη διαφημίζουν, διότι «το ψάρι» που διαφημίζουν «βρωμάει».

Πάμε και στο τηλεγράφημα του ΑΠΕ τώρα. Από το ίδιο βράδυ στα κοινωνικά δίκτυα επισήμανε τις δύο υπερβολές του ανώνυμου τηλεγραφήματος του ΑΠΕ. Το πρώτο αφορούσε την αναφορά σε σύλληψη. Παρότι τυπικά θα μπορούσε να γραφεί «συνελήφθη προσωρινά» (γιατί τα μπέρδεψε στην απάντηση για το όπλο και τον μπουζούριασαν), το γεγονός ότι δεν κρατήθηκε ισοδυναμούσε με ταυτοποίηση στοιχείων. Μικρή η διαφορά, ωστόσο είναι διαφορετικό.

Η δεύτερη υπερβολή ήταν που μπερδεψαν το θέμα με τα αυξημένα μέτρα λόγω της έκρηξης βόμβας το βράδυ του Σαββάτου στο Τσέλσι. Όμως το περιστατικό της περούκας έλαβε χώρα Σάββατο απόγευμα.

Όμως, ως έμπειρος εκδότης οφείλει να γνωρίζει πως για τα ανώνυμα άρθρα, είτε σε εφημερίδα, είτε σε πρακτορείο, την ευθύνη αναλαμβάνουν ο αρμόδιο αρχισυντάκτης βάρδιας ή (και) ο διευθυντής. Που την ανέλαβε.

Α.Ζ.

Λάθος ένοχο βρήκε

Αφού λοιπόν αποδομήσαμε την «αλήθεια» της εφημερίδας για τις περούκες, ας δούμε και τα υπόλοιπα. Και κυρίως τον ισχυρισμό ότι το τηλεγράφημα γράφτηκε από υπάλληλο του Γραφείου Τύπου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη. Προσπαθώ να βρω που στηρίζει αυτή την καταγγελία που αποκαλύπτει, αλλά δεν βρίσκω κανένα στοιχείο. Μόνο χαρακτηρισμούς που δικαιολογούνται για ένα προσωπικό φερέφωνο του Μητσοτάκη (άρα πλέον και κομματικό φερέφωνο), αλλά όχι για ομογενειακή εφημερίδα.

Ισχυρίζονται λοιπόν ο εκδότης κι ο συνεργάτης, πως το τηλεγράφημα στηρίχθηκε σε μήνυμα του υπεύθυνου της ασφάλειας το υπουργού των Εξωτερικών Κοτζιά στο κομματικοποιημένο Γραφείο Τύπου στη Νέα Υόρκη. Εν πρώτοις, ήταν το μήνυμα του υπεύθυνου ασφαλείας προς την υπηρεσία του, ως όφειλε. Και ακριβώς τα ίδια και σε εντονότερους τόνους αναφέρει η σχετική αναφορά των μυστικών αστυνομικών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που προστάτευαν τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών.

Κι αφού δεν παρέχουν κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι γράφηκε από το Γραφείο Τύπου της Ελλάδα, να μείνω λίγο στην έκφραση «κομματικοποιημένο γραφείο Τύπου». Από πού προκύπτει; Εγινε καμία μετάθεση προσωπικού; Συνταξιοδοτήθηκε ο προηγούμενος διευθυντής και ορίστηκε νέα διευθύντρια. Ο άλλος λειτουργός που είχε τοποθετηθεί επί Σαμαρά παρέμεινε στη θέση του.

Γιατί λοιπόν αυτή η μομφή της «κομματικοποίησης»;

Ζητήθηκε κανένα ρουσφέτι από την εφημερίδα και δεν έγινε; Γιατί κι ο συγχωρεμένος ο Γαζουλέας κάτι ανάλογο είχε πάθει κάποτε…

Είχε κανέναν δικό του να προωθήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ του χάλασε τη σούπα;

Ρωτάμε κι εμείς τώρα, γιατί άνευ λόγου και αιτίας τέτοιες αναλήθειες δεν δικαιολογούνται.

Το θλιβερό είναι ότι τελικά ένα θέμα γελοιοποίησης της δημοσιογραφίας από δύο λειτουργούς της, έπεσε θύμα πολιτικής εκμετάλλευσης, ένθεν κακείθεν. Όμως ενώ για τους πολιτικούς λες, «αφού κομματικοποίησαν τα πάντα, αυτό θα άφηνα έξω», για τους λειτουργούς του Τύπου το μόνο που μπορείς να πεις, «βγάλε την περούκα ρε φίλε και πες την αλήθεια επί τέλους».

Α.Ζ.

Χριστιανικό ήθος

Για τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη γράψαμε αρκούντως όταν έκανε δηλώσεις για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Στο θέμα ωστόσο των βιβλίων των θρησκευτικών έχω να πω ότι σε κάθε δημοκρατικό σύγχρονο ευρωπαϊκό και δυτικό κράτος του κόσμου, υπάρχει διαχωρισμός της θρησκείας με την επιστήμη. Σίγουρα θα μπορούσε η τακτική να είναι καλύτερη, όμως δεν είδα καμία απρέπεια  εκ μέρους του υπουργού προς την Εκκλησία.

Να πω και το άλλο. Ο μακαριστός Χριστόδουλος ήταν όντως εκκλησιαστική μορφή, όμως στο θέμα των ταυτοτήτων δεν λειτούργησε ως ιεράρχης. Τελεία και παύλα. Και το γράφει κάποιος που τον ξέρει από τα 16 του, ως Μητροπολίτη Δημητριάδος, το 1975.

Οφείλω επίσης να σημειώσω ότι οι λεονταρισμοί ορισμένων κληρικών προς το δημοκρατικό πολίτευμα είναι απαράδεκτοι. Είναι οι ίδιοι που κάθε φορά που υπάρχει όξυνση στις σχέσεις Ελλαδικής Εκκλησίας – Φαναρίου κατηγορούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη για «Τούρκο», «πουλημένο» κλπ. Και θα κάνω ακόμη ένα βήμα πιο πέρα, να πω ότι η σύμπλευση κάποιων ιεραρχών με τους Νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» τους κάνει να αποτελούν κίνδυνο για την δημοκρατία στην Ελλάδα, μαζί και την Εκκλησία.

Ιδού παράδειγμα προς αποφυγή, οι σκληρές εκφράσεις διατυπώθηκαν από τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο κατά του υπουργού παιδείας, με αιχμή τις προωθούμενες αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών.

Ο Μητροπολίτης χαρακτηρίζει τον Νίκο Φίλη «κοινό λασπιάρη» και «γιαλατζί» αριστερό που αποσκοπεί στο «να φοβίσει και να τρομοκρατήσει την Εκκλησία (…) είναι ο πλέον απαράδεκτος και ακατάλληλος συνομιλητής της Εκκλησίας».

Χαίρομαι που βρέθηκε ένας γενναίος εκκλησιαστικός άνδρας, ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, να κατακρίνει σε επιστολή του προς τον υπουργό Παιδείας,  τους «απρεπείς χαρακτηρισμούς» που χρησιμοποίησαν «εκκλησιαστικά» -σε εισαγωγικά σημειωτέον από τον ίδιο- πρόσωπα, φωτογραφίζοντας τη συμπεριφορά του κ. Αμβρόσιου.

Διαβάζω στον αθηναϊκό Τύπο ότι η επίθεση του Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιου κατά του Νίκου Φίλη, με τις λέξεις που επιλέγει να χρησιμοποιεί, δεν βρίσκει σύμφωνους όλους τους ιεράρχες – το αντίθετο. Έως τώρα όμως, υπήρχε η σιωπηλή πλειοψηφία που, αν δεν αποδοκίμαζε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, τουλάχιστον κρατούσε αποστάσεις.

Η κίνηση αυτή έρχεται λίγες ημέρες πριν από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, προέρχεται δε, από έναν ιεράρχη χαμηλών τόνων, εκ των στενότερων συνεργατών του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (είχε διατελέσει Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου επί ημερών του).

Α.Ζ.

Η επιστολή Δαμασκηνού

«Αγαπητέ κύριε υπουργέ, θλίβομαι βαθύτατα διότι εκ στόματος κάποιων ‘εκκλησιαστικών’ προσώπων ακούσθηκαν πρόσφατα απρεπείς και απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί, που οπωσδήποτε Σας προσβάλλουν. Σαφώς δεν συμβιβάζονται με το χριστιανικό ήθος και ασφαλώς δεν εκφράζουν όλους μας. Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές τοποθετήσεις, απόψεις και προσεγγίσεις, όπως είναι φυσικό σε μια ελεύθερη κοινωνία, αλλά ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου είναι χριστιανική εντολή και προϋπόθεση δημοκρατίας. Με το θάρρος της παλιάς μας γνωριμίας (σ.σ.: ήταν συμμαθητές στην Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή Ν. Σμύρνης) σας εύχομαι ολόψυχα υγεία και δύναμη».

Καρ.Φι.