Πέθανε, στις 3 του Μαγιού, μόνος, ο αισθαντικός και αγαπητός σε πολύν κόσμο της λογοτεχνίας ποιητής, Κώστας Παπαγεωργίου. Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε μια περίοδο ατέλειωτου βαθιού πένθους, ύστερα από το θάνατο μιας ανιψιάς του που υπεραγαπούσε.

          Ο Κώστας Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα, σπούδασε νομικά αλλά τον είχε απορροφήσει εντελώς η ποίηση. Άφησε πίσω του πολλές ποιητικές συλλογές και χρημάτισε διευθυντής διαφορων λογοτεχνικών περιοδικών. Ένα από αυτά, χάρη στο οποίο τον γνώρισα, ήταν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Το έβγανε στη δεκαετία του ’70 και μετά το παραχώρης,ε αλλά παρέμεινε διευθυντής, στον εκδότη Παναγιώτη Σοκόλη. Ένα άλλο του οποίου ήταν επίσης διευθυντής και ήταν κυρίως περιοδικό ποίησης, ήταν των εκδόσεων ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ. Του είχε απονεμηθεί το Εθνικό Βραβείο Ποίησης

          Κατά τις επανακάμψεις μου στην Αθήνα, αρκετά συχνές εκείνα τα χρόνια, κάναμε και παρέα με τον Κώστα. Θυμάμαι μία φορά μου είπε ότι ήθελε να γνωρίσει τον θαλασσινό ποιητή καπετάν Δημήτρη Αντωνίου. Του είπα ότι ασφαλώς θα του το πω και είμαι βέβαιος ότι δεν θα μου πει όχι. Αυτό επειδή ήταν του χαρακτήρα του καπετάν Δημήτρη να μην ξανοίγεται εύκολα με ανθρώπους που δεν γνώριζε. Ήταν μετά από το ναυάγιο του Αγαμέμνονα μέσα στο λιμάνι (χωρίς να φταίει σε τίποτα εκείνος) είχε πεθάνει η μητέρα του και η πρώτη του αδελφή και είχε μεταφερθεί από τους Αγίους Αναργύρους κι έμενε με την τελευταία του αδελφή στην οδό Φυλής 204. Εκεί τον επισκεπτόμουν. Του το είπα και δέχτηκε με χαρά. Μου είπε ότι θα φέρει και τον Αλέξανδρο Μπάρα. Α, του λέω καλά θα κάνεις για να γνωρίσω κι εγώ τον Μπάρα, που μου είχε πει ο Καββαδίας, όταν ακόμα αυτός εργαζόταν στο Ελληνικό Προξενείο στην Πόλη, να πάω να γνωριστούμε, όταν βρισκόμουν εκεί με το πλοίο αλλά δεν τα κατάφερα.

          Έτσι έγινε και περάσαμε να ευχάριστο βράδυ στο ΣΒΙΓΚΟ, στη ΚΥΨΕΛΗ, το προτιμητέο εστιατόριο του καπετάν Δημήτρη που δεν άφηνε ποτέ κανένα να πληρώσει. Εκεί αισθανόταν σα να ήταν στο καράβι και είχε καλεσμένους, ήταν ο αμφιτρίων! Όσο για τον Αλέξανδρο μπάρα, όταν μιλούσε ο καπετάν Δημήττρης αυτός δεν έβγανε άχνα!Η συνάντηση έγινε γιατί ο Κώστας ήθελε να πάρει συνέντευξη από τον καπετάν Δημήτρη. Τελικά, όμως, δεν έγινε. Δεν ξέρω γιατί.

Την τελευταία φορά που είδα τον Κώστα Παπαγεωργίου ήταν πριν μερικά χρόνια στο ΦΙΛΙΟΝ.  Καθόμουν με τον Μάνο Ελευθερίου. Του είπαμε να κάτσει μαζί μας αλλά είχε ραντεβού με κάποιον. Αυτά για το αξέχαστο Κώστα. Ο θάνατός του είναι απώλεια όλων όσων τον γνώριζαν.

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΧΩΡΙΣ

1.-
Τα παγωμένα κύματα τωνσεντονιών
κρατούν τοσχήμα τους ανέπαφο
στης ανάσας τα ελάχιστα σκιρτήματα.
Σαν εντελώς ν’ αδιαφορούν για το ναυάγιο
σώμα πουσκεπάζουνε κοντά. Μόλις πιοκάτω.

2.-
Τουυδραργύρου η τρυφερότητα: το πρόσχημα
τηςκτηνώδους ανυπακοής τουστης αφής τα προστάγματα.

ΑΡΚΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

Κι αν το μελάνι στάζει αργά στον θόλο τ’ ουρανίσκου και απλώνεται ύστερα ανεπαίσθητα στη χλόη της γλώσσας, τις λέξεις κάνοντας ν’ ακούγονται δυσδιάκριτες, τα γράμματα ν’ αλλοιώνεται το σχήμα τους –του ρω η ουρά λειψή, του λάμδα ξεχαρβαλωμένο το αντιστήριγμα– η αγάπη αρκεί. Κι εξάλλου η ακοή δεν ξέρει ανάγνωση• αγράμματη είναι ας υποδύεται ότι ναι• δεν ξέρει ούτε τον ήχο των γραμμάτων να διακρίνει τόσο αγράμματη. Αγνοείτο πέρασμα του νοήματος πώς γίνεται και αρκείται στο άκουσμα μονάχα του ρυθμού που τσακισμένος βγαίνει έστω τρικλίζοντας ν’ ακούγεται και αργά η ανάσα του να χάνεται. Γι’ αυτό σου λέω η αγάπη αρκεί