Κύριε Διευθυντά,
Διαβάζοντας στις 29-07-07 στην “Καθημερινή” το άρθρο τού καθηγητή Γιώργου Παγουλάτου με τίτλο, «Μια μικρή βαλκανική ιστορία», αυτόματα σκέφθηκα μήπως ήταν καλύτερα το άρθρο να έχει τόν τίτλο « Μια μικρή παραφυάδα φτιάχνει τήν δική της σκοτεινή ιστορία».

Γράφει ο καθηγητής Παγουλάτος: «Η επʼ αόριστον αναβολή τών επώδυνων λύσεων είναι τακτική δοκιμασμένη. Τα πλεονεκτήματά της ακαταμάχητα: απομακρύνει τα δυσάρεστα, εξασφαλίζει μια ψευδαίσθηση ηρεμίας και συναίνεσης. Εχει ένα μόνο ελάττωμα: κάποια στιγμή αναπόφευκτα το μέλλον γίνεται παρόν.»

Θέλω να καθησυχάσω τόν Κύριο καθηγητή, λέγοντάς του, ότι η λέξη «επώδυνων» προσδιορίζει κάποια ασθένεια, η οποία στην περίπτωση που σηζητάμε είναι μια ενδημία τού κρατιδίου που η νοσηρή φαντασία του το έχει φέρει σε κατάσταση συναγερμού, σε σημείο που επιστρατεύει κάποιες ακαδημαϊκές και διπλωματικές δυνάμεις να το σώσουν και οι οποίες φαντάζομαι ανταποκρίνονται από καλή θέληση και αισθήματα καλής γειτονίας σε τούτο το τραγικό κάλεσμα. Η δε λέξη «λύσεων» που συμβαίνει να είναι και επώδυνες, δέν φαντάζομαι να λογίζονται εναντίον τής μιας από τίς γείτονες χώρες τού κρατιδίου που είναι η Ελλάς. Από ό, τι γνωρίζω, από Δυσμάς το κρατίδιο συνορεύει και με τήν Αλβανία. Γιατί δηλαδή να έχει μόνο η Ελλάς πιθανότητες να νοσήσει από αυτή τήν ενδημία τού αυτοπροσδιορισμού, με ένα όνομα που απορεί η μάννα, αν πρέπει να τήν λέει κόρη, η αδελφή αυτή τη μικρή βοσκοπούλα χωρίς θάλασσα και λευτεριά. Αντίθετα θα γίνει πανολεθρία αν επιπολάσουν και μικρόβια από τήν Αλβανία και τότε θα χαθούν οι φλόκοι και τα κοπάδια.

Και συνεχίζει ο καθηγητής: « Η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια κατάσταση που περιέκλειε κινδύνους και ευκαιρίες».

Φυσικά οι κίνδυνοι και οι ευκαιρίες που περικλείονται σε τούτη τήν κατάσταση, αφορούν αυτούς εκτός Ελλάδος αλλά και εξ Ελλάδος που έχουν ωφέλη από τίς συχνές επισκέψεις που αντί να λάβουν μέτρα προστασίας μπαίνουν και βγαίνουν χωρίς καμία κάλυψη. Και μη μού πείτε ότι οι πολιτικοί δέν έχουν ευθύνη για τούτο τον κίνδυνο, με συνακόλουθους τούς επιχειρηματίες μαζί και τούς χαρτοπαίχτες τών μεγάλων καζίνων τών Σκοπίων.

Γιατί όταν κάποιος νοσεί, όπως «το κρατίδιο» δικαιολογείται να αναζητά λύσεις πρώτα μέσα από τίς δικές του σωτήριες δυνάμεις και μετά να επιστρατεύει τούς άλλους για τη σωτηρία του. Αν πραγματικά θέλει βοήθεια το κρατίδιο πρέπει να είναι σεμνό, ευγενικό και να μη πηγαίνει καβάλα στο άλογο, απαιτώντας με ένα όνομα να κατακτήσει τό κόσμο. Πολύ απλά ο ασθενής πάει στο γιατρό και όχι το αντίθετο.

Η Ελλάς κύριε καθηγητά δέν νοσεί παρά από αετόπουλα που απορούν πώς θα γίνουν παλικάρια ισάξια κάποιων αδελφών, πατεράδων και προγόνων, δυστυχώς όμως γιʼ αυτούς, μη χρησιμοποιώντας τήν μάννα που τούς γέννησε αλλά το χέρι που τούς δίνει δαγκωμένο ψωμί.

Ευτυχείτε

Σεβαστή Μπούρα- Μπούτου

Νέα Υόρκη

ΗΠΑ